Paulina en ik gingen op weg naar Fountain House. Met de metro naar 42th street en even later stonden we opeens op Times Square. Druk! Overal reclames en mensen die je een voorstelling in proberen te praten. Indrukwekkend om te zien. Maar ja, geen tijd
Het adres stond niet goed vermeld, waardoor we verdwaald raakten in de juweliersbuurt. Maar ook wel weer leuk om te zien.
Net wat te laat kwamen we aan bij Fountain House. We werden meteen naar de bovenste verdieping gebracht waar net een rondleiding was begonnen. We zagen alle afdelingen, waaronder een prachtige nieuwe “gym”. En we spraken allerlei mensen onderweg. Op alle afdelingen was het een gezellige drukte. Members waren allemaal bezig met hun taken en verantwoordelijkheden, als radertjes in een goed geoliede machine. En tot slot nog een gesprek met een lid van de staf.
Fountain House is de bakermat van het Clubhuis-model. Mensen met psychiatrische kwetsbaarheden die mee willen doen worden lid (member) en kunnen zelf aangeven wat ze graag willen doen. Iedere afdeling heeft eigen taken en alles werkt ook weer samen. Members kunnen ook zelf aangeven door wie van de staf ze graag begeleidt willen worden. Niks moet, (bijna) alles mag.
Zo is er een afdeling voor de receptie. Hier loggen members in en uit, iedere keer als ze komen. Maar ook de telefoon wordt hier aangenomen en bezoekers worden ontvangen. Nieuwe members worden hier ingeschreven, afspraken worden bijgehouden etc.
Bij de afdeling Onderzoek worden de data verzameld. Welke members zijn veel aanwezig, welke minder. Wie doet wat. Maar ook adresgegevens worden hier bijgehouden en waar nodig aangepast. En, gegevens over medicatie, behandelaar, diagnose(s).
Dat laatste riep bij ons wel wat vraagtekens op. Van de staf hoorden we dar iedereen welkom is, diagnose doet er niet toe. Van members hoorden we dat er wel naar diagnoses gevraagd wordt. Sterker nog: het huis is er volgens de mensen die wij spraken voor mensen met schizofrenie, ernstige depressie, schizo-affectieve stoornis of bipolaire stoornis.
Er worden ook nieuwsbrieven gemaakt. Een algemene maar ook voor iedere afdeling apart. En voor donateurs.
Vanuit Fountain House zijn ook allerlei bedrijfjes opgericht, grotendeels ondersteunend aan het werk in het huis. Bijvoorbeeld een (fiets-)koeriersdienst, een fondsenwervingsbedrijfje, een cateringbedrijf.
Een van de members vertelde ons dat hij zo blij was dat hij ruim 10 jaar geleden een ernstige depressie kreeg. Daardoor had hij de kans gekregen bij Fountain House terecht te komen en daar mooi werk te doen.
Een mooie organisatie in een prachtig pand. Zo een mooi gebouw, helder, licht, schoon, ruim. Mensen zijn hier niet weggestopt, je ziet wat omgeving voor iemand kan doen!
Mooi om te zien. Goed ook om te zien dat er voor iedereen een plekje is. Ieder kan hier doen waar z/hij zich prettig bij voelt. En krijgt de kans om ook verder te kijken, naar een andere afdeling met andere werkzaamheden of naar buiten toe, naar andere organisaties.
Wat ons wel opviel was de afstand tussen members en staf. En op mijn vraag of er voor members ook doorgroeimogelijkheden waren naar staflid viel een diepe stilte. Dat was wel een keer gebeurt maar stafleden moeten een master hebben afgerond en dat is voor het merendeel van de members niet bereikbaar….
Het gesprek met het staflid werd nogal abrupt beëindigd en we werden dringend verzocht te vertrekken.
We hebben in de buurt nog wat gedronken en onze indrukken en ideeën besproken. Heel dubbel wel.
En toen terug naar het hotel waar de rest van de groep inmiddels druk in gesprek was over de andere bezoeken en indrukken. Dat gesprek hebben we voortgezet in het restaurant onder het hotel. En ook nu weer: veel te bespreken, veel te overdenken, veel te vergelijken. En van het ene onderwerp komt vanzelf weer een volgend onderwerp. We zijn nog lang niet uitgepraat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten