Krachtwerkontour, part 3: Don't undersestimate the peer approach (6)

Door Karla, oorspronkelijk geschreven voor: karlanijnens.wordpress.com/

Vanochtend ging ieder op eigen tijd naar allerlei afspraken. Henrike en ik namen de metro naar Harlem. En hoewel we al gewaarschuwd waren voor express metros die niet overal stoppen lukte het ons toch om juist daar in te stappen. En uiteraard was er voor deze metro geen stop op de plaats waar wij er uit wilden. We besloten te gaan lopen, een stuk langs Central Park af. Nog heel kaal nu natuurlijk.
Na een half uurtje lopen kwamen we tot de conclusie dat we het niet gingen redden. Te ver en dus veel te laat voor de afspraak. Dus hebben we een taxi genomen voor het laatste stuk. Langs de kant van de weg, hand opsteken en ja hoor, de 3de taxi die langskwam stopte. Ongelofelijk aardige chauffeur die het leven hier in New York een stuk overzichtelijker en prettiger vindt dan in Senegal, waar hij vandaan komt. Leuke man, leuk gesprek en we waren zo op de plaats van bestemming!
We hadden een ontmoeting met Justin Barron van Recovery Connections, een onderdeel van Community Acces waar we gisteravond waren.
Recovery Connections (RC) is er voor iedereen die in New York woont en van zichzelf vindt dat h/zij kwetsbaarheden heeft op het gebied van psychiatrie en/of criminaliteit. Er wordt verder niet naar diagnoses oid gevraagd en het is ook niet van belang of iemand wel of niet in behandeling is of is geweest.
Uitgangspunt is dat veel mensen door hun kwetsbaarheden aansluiting missen bij de gemeenschap waarin ze leven. Bijvoorbeeld door het gebrek aan een netwerk. Vaak levert dat een achterstand op in de ontwikkeling op allerlei gebieden, mensen komen helemaal niet toe aan “gewone” dingen als onderwijs, gezond leven, vriendschap, creativiteit, intimiteit, spiritualiteit.
RC organiseert mogelijkheden om een netwerk op te bouwen, om deel te nemen aan zo veel wat de stad biedt. Maandelijks wordt er een kalender opgesteld met allerlei gratis activiteiten. Meestal is er eerst de mogelijkheid om gezamenlijk te eten en daarna gaat de groep van mensen die mee wil naar die activiteit. Bijvoorbeeld gratis workshops op het gebied van muziek, poëzie, literatuur, sport. Maar ook voorlichtingen over onderwijs, gezond eten of werk.

Do not underestimate the peer-approach

Zo belangrijk om samen op pad te gaan, samen allerlei te ondernemen. Om je te kunnen identificeren met anderen, om te merken wat goed voelt, om te leren waar je interesses liggen.
Voor mensen die behoefte hebben aan verder praten en uitzoeken wat hun mogelijkheden zouden kunnen zijn, biedt de staf (allemaal peers) de mogelijkheid om individuele afspraken te maken. Ook hierbij gaat om aan aansluiten bij waar iemand zelf behoefte aan heeft, wat iemand zelf ter sprake wil brengen.
RC  wordt gefinancierd door de lokale overheid en door de staat. daarnaast maken ze gebruik van allerlei fondsen en giften van zowel bedrijven als individuen.
RC zit op dezelfde locatie als Howie the Harp, het “peer-run” programma dat opleiding en werkgelegenheid biedt voor mensen met een psychiatrische kwetsbaarheid. En zoals een van de medewerkers zei, ze leiden mensen op tot “agents of change”

historie

Kwaad over wat hem en anderen met een ‘psychiatrisch stempel’ in de samenleving overkwam, maar ook meer en meer overtuigd van zijn positieve kracht heeft Howie the Harp zich vanaf de jaren 1970 opgewerkt tot bevlogen en geliefd voorvechter van de rechten van mensen met een psychiatrische aandoening. In 1993 werd hij Director of Advocacy bij Community Access in New York City. In die rol introduceerde hij het ‘peer-to-peer’-concept: mensen met een psychiatrische geschiedenis zetten hun levenservaring en talenten in om elkaar te ondersteunen in hun herstel. Vanuit deze gedachte is een baanbrekend programma ontwikkeld dat de deelnemers traint om zelf controle te houden over hun welzijn en hen opleidt om te functioneren als professional in de sociale hulpverlening.
Howie the Harp overleed in 1995 op 42-jarige leeftijd aan een hartstilstand, kort voordat het eerste trainingsprogramma van start ging.
Ruim 800 Howie the Harp-studenten in New York City voltooiden inmiddels het intensieve trainingsprogramma met succes en vonden werk in de sociale dienstverlening of daarbuiten. Op dit moment telt het programma jaarlijks 80 studenten.

Bron: http://www.howietheharp.nl/over-howie/historie

Om deel te kunnen nemen aan Howie the Harp dienen mensen een stevige selectieprocedure te doorlopen. Oa schrijft ieder een essay over motivatie en eigen ervaringen. Ook is er een individueel en een groeps-interview. Reflectie is hierin een belangrijk criterium maar ook leer skills en samenwerken, hoe iemand zich opstelt in een groep. En vooral: wil iemand echt aan het werk.
Er is weinig uitval in de groepen die starten met het programma Howie the Harp. Door de strenge selectie maar zeker ook omdat de studenten veel ondersteuning krijgen.
Het eerste half jaar is er een lesprogramma, vervolgens een stage (internship) en daarna nog groepen rond solliciteren, werkskills etc.
Het lesprogramma bestaat uit drie onderdelen:

• personall wellness
• professional development
• career orientation

Ook nu raakten we weer in gesprek over de certificering. Het is sinds kort mogelijk om gecertificeerd peer-specialist te worden. Iedere staat kan dat zelf invullen. In New York is het een stevig programma wat op verschillende manieren doorlopen kan worden. Bestaat uit 13 modules die ieder afgesloten worden met een examen. En daarnaast aantoonbare werkervaring van 2000 uur. Afstuderen aan Howie the Harp geeft deze certificering niet. De stage mag wel gebruikt worden voor de werkervaringsuren.
Er zijn nu nog nauwelijks mensen die gecertificeerd peer-specialist zijn. Wel zijn veel mensen bezig met het programma. De verwachting is dat binnen afzienbare tijd het certificaat verplicht zal zijn om aan het werk te kunnen (blijven). Discussie dus ook over professionalisering van peers.
Ook hebben we een hele tijd gesproken over het toetsen. Niet alleen wat toets je maar ook hoe.
Kortom, een intensieve en interessante ochtend!